ఇసుక తిన్నెపై నేను.. మౌనంగా
సముద్ర ఘోష మినహా ఏమీ వినిపించడం లేదు
దూరంగా నల్లని సంద్రంలో ఎర్రని సూరీడు
నల్లరేగడి మడిలో భోగిమంటలా..
మంట తగ్గిన నిప్పు కణికలా..
వంకాయల నడుమ మిరప పండులా..
పేరుతెలీని పక్షుల గుంపు..
సూర్యుని రాసుకుంటూ.. ఏంతో పని వున్నట్టు
కిలకిలా రావాలు సంద్ర ఘోషలో..
కనిపించని వాయిద్య కారుడు..
విచిత్ర వాయిద్యం వాయిస్తున్నట్టు
నిశ్శబ్దాన్ని చీల్చేస్తూ అందమైన ధ్వని
కిరణాలకు అలలు మెరుస్తున్నాయ్
ఇసుక తిన్నులు బంగారు కొండలవుతున్నాయ్
వేగంగా వచ్చిన అలలు
బండరాళ్ళను డీకొట్టి.. ఛిద్రమవుతున్నాయ్.
అంతలోనే బంగపడి అలిగినట్టు వెనక్కి వెళ్లిపోతున్నాయ్
సగటు మనిషి జీవితంలో ఆశలా
భానుడు ఉదయిస్తున్నాడు..
కష్ట సుఖాలకు సింబాలిక్ గా నీటిలో
మర పడవలు ఊగిసలాడుతున్నాయ్
పట్టణం చైతన్యమవుతోంది..
రణగోణద్వణులతో సంద్రం బిత్తరపోతోంది
యాంత్రిక జీవనం ఊపిరి పోసుకుంటోంది
అద్బుత దృశ్యం వివర్ణమవుతోంది
బాల భానుడు నిప్పులు కక్కుతున్నాడు
నాలో యంత్రం స్విచ్చాన్ అవుతోంది
కదలాలి.. కాంక్రీటు జంగిల్ లో వేటకు పరుగులు తీయాలి
అవును నేను యంత్రాన్ని..
మనిషిని అయ్యేది రేపు శుభోదయాన్నే
అంత వరకూ..
--నాగ్
No comments:
Post a Comment